Uzaydan Bile
Karanlık Bir Aydınlık
Bright Even
Darker than Space
Gülcan Evrenos, Şubat 2021
Ütopik Bürokratik sergi kataloğu
Uzay-zaman yırtıldı, biz hiç hissetmeden düştük. Düştük kelimesi bilmediğimiz mekanistler tarafından belki de böyle tasarlandı. Biz başka bir zamanın düşüyüz, bu zamana düştüğümüzde. Kumaşın altında hissediyoruz hareket edenleri ama o kadar. Açamıyoruz perdeyi.
Ne kadar farklıyız, o kadar aynıyız. Kara delikler üzerine yemin edebilirim ki, bütün olasılıklar ve onların olasılıkları ve de onlarınkiler hepsi sonsuz permütasyon ve kombinasyonlarda yaşanıyor. Biz de geceleri oturup seyrediyoruz, yalnızlığımıza hırçınca.
Bir dikiş iğnesi ile teyel teyel ilerliyoruz. Bir deldiğin yeri seçmez de çıkarsın ya kumaştan. Girersin ya az uzağından. Acaba ne kadar fark eder kumaş için. Ya da elbiseye. Sanmam ki çok. Ama ipliğe, deliğe ve iğneye. Bi’ düşün. Fark eder.
Zamanın hamurunda acaba bütün yıllar aynı mı. Uzunlukları topaklanıp değişiyor mu. O zaman ölçüler nereye çıkıyor. Aynı an kaç boyda sürebiliyor. Hidrojene kızmak da olmaz, bugün evrenin yaratılışından birer parça içerek yaşıyoruz.
Geldiğimiz yere niye geldik. Bizim için kim karar verdi. Peki annemize. Bizi doğuran aslında çocuğumuz mu.
Yürüyelim, geldiğimiz yere bakalım. Aynı yerden geldik, aynı yere geldik. Uzayın altından dokunalım.
Space-time was torn, and we fell without feeling at all. Maybe the word “we fell” was designed like this by mechanists whom we do not know. We are the dream of another time, when we fell into this time. Under the fabric, we feel the moving, but that’s all. We can’t open the curtain.
The more different we are, the one and the same we are. I can swear on black holes that all probabilities and their probabilities and theirs, they all happen in endless permutations and combinations. And we sit and watch our loneliness at nights, peevishly.
We proceed making a rough stitch with a sewing needle. As in you don’t favor where you pierce, and you get it out of the fabric. You pierce just a bit farther. I wonder how much difference it makes for the fabric. Or for the dress. I suppose not much. But for the thread, for the hole, and for the needle. Just think about it. It does make a difference.
I wonder if all years are the same in the dough of time. If their length gets lumpy and varies. Then where do the measures lead. How many lengths can a moment last in. Getting angry with hydrogen will not do, today we live by drinking small bits of the creation of the universe.
Why did we come to where we came. Who decided for us. Well then, for our mother. Is it actually our child who gave birth to us.
Let’s walk, let’s see where we came from. We came from the same place, came to the same place. Let’s touch from under space.
