Kitap ve Kırbaç
The Book and the Whip
Memed Erdener, Mart 2016
Kitap
Aylar önce Merve Güneş ile kadın ve şiddet üzerine karşılıklı laflarken Merve şöyle dedi: “Amı olanın imanı olmaz”. Bu lakırdıyı daha önce duymuş muydum emin değildim. Öyle kala kaldım. Büyük kötüydü bu. Türkçe ve din el ele vermişler, deyimler sözlüğüne bir nifak tohumu ekmişlerdi. Kim bilir ne zaman olmuştu bu iki kara yıldızın çarpışması? İşte böylece, imansızların amlarındaki büyük negatif enerji bizi bir kitap hazırlamak için bir araya getirdi. Ben resim ve üç boyutlu nesneler üzerine çalışacaktım. Merve ise TC’de yaşanmış kadın cinayetleri ve tecavüzlerden yola çıkan kısa hikayeler yazmayı düşünüyordu. Yazdı da. Doğduğunda imamın kulağına “negatif diyalektik” diye fısıldadığı söylenen Merve Güneş’in olağanüstü yedi kısa hikayesi ilk kez bu kitapta. Bu hikayelerin ortaya çıkmasına vesile olduğum için mutluyum.
Fakat bitmedi! Bu kitapta başka sevdiklerim de var. Kaçış tünelleri müptelası, havadarını buldu mu dalan, yoksa kazan, “Ah!” isimli kitabın (Metis Yayınları, 1. basım, Nisan 2013) yazarı Defne Sandalcı, Kuledibi’nde uçurtmacı ve hortlak görünce kaçmayan Umut Yıldırım ile beraber yaptıkları konuşma kayıtlarıyla aramıza katıldılar. Gayet tuhaf ve zihin açıcı bu diyalog, bir dişil uzuv olarak sizi bekliyor.
Şu an ve biraz sonrası arasında bir yerde yaşayan Gülcan Evrenos, bu coğrafyada erkek dünyasının kıyısına köşesine tıkıştırılmış kadın egosunu, takıldığı yerden çıkartmak istiyor. “Orospunun Dediği” isimli kısa Lilith manifestosu, yaşanan bunca şiddete panzehir niyetiyle damarlara pozitif kadıncılık zerkediyor.
Evet, herkes hata yapamaz. Peki bizim hata yapmak için cüretkar bir yaşam sevincimiz var mı? Cümleler ve yüzler beynimizde nasıl bir sırayla bekliyorlar? Cinsiyet bedene mi tutsaktır? Çizimleri ve cümleleriyle Nazım Dikbaş; DNA moleküllerindeki hatalarıyla kabul etmek zorunda kaldığımız, görece gelişmiş bir beyne, soyut düşünme yeteneğine ve konuşma kabiliyetine sahip olan Homo Sapiens için bu kitapta.
Bana gelince... 1997’den beri “Extramücadele” ismini kullanarak sanat ile meşgul oluyorum. O vakit 27 yaşındaydım. Bana heyecan verecek, beni dış alemden koparacak, her masaya oturduğumda beni kırbaçlayacak bir Lou Salomé yaratmak istemişim. Yaratmışım da: Bir kadın Frankenstein’dı Extramücadele. Bu sadist kadının beni çalıştırma usullerine aşık olmuştum. Entellektüel bir ihtiras ile her yanım morarmış ve kanamıştı. Yüzümdeki çizgilerin rastgele değil de, böyle bir aşk ile oluşmasını istemişim diyelim. Fakat seneler içinde kırbaç ve aşkın ihtirası söndü. Ayrıca mücadele kelimesi kendi içinde büyük vaadler barındırıyor ve bu artık canımı sıkıyor. Ama hala ikimizin arasında büyük emek harcayarak tertip edilmiş kestirmeler var. Bu ara sokaklarda korkusuzca gezinmenin tadını kim bilebilir?
Balerin olmaya niyetlenen fakat sonra sanat tarihinde duran Doç. Dr. Burcu Pelvanoğlu (Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Sanat Tarihi Bölümü) benim Extramücadele adını kullanarak sökmeye çalıştığım bu şiddetle örülmüş TC kazağını inceledi. Kadın ve şiddet konulu resim ve heykellerimi entelektüel ve akademik bakışıyla okumayı denedi. Bu uğraşı için ona burada teşekkür etmek istiyorum.
Kırbaç
Lou Salomé’nin kırbacı şakladığında, fetih, istimlak, gasp ve tecavüzden sorumlu türkler, sırasıyla kozmostaki her şeyden, her yerden ve herkesten özür dilediler. Büyük suçluluk duygusunun yaşattığı hezeyanlarla beraber, uzun bir süredir kayıp olan vicdan Anadolu’da ve Rumeli’de tekrar görünür oldu.
The Book
It was months ago, when we were having a chat with Merve Güneş about women and violence, when Merve said: “One who has a cunt has no faith”. I am not sure I had heard this particular phrase before. I froze. This was evil of the highest order. Turkish and religion, hand in hand, had planted a seed of evil in the dictionary of phrases. Who knows when these two dark stars had clashed? This was how the great negative energy contained within the cunts of the faithless brought us together to prepare a book. I was to work on paintings and three-dimensional objects. Merve was planning to write short stories departing from accounts of acts of murder and rape carried out against women in the Republic of Turkey. And so she did. Seven short stories by Merve Güneş - in whose one ear the imam reportedly whispered “negative dialectic” when she was born - are published for the first time in this book. I am happy to have provided the opportunity for these short stories to see the light of day.
Yet that’s not it! This book contains the work of other people I love, as well. An addict of escape tunnels, she who dives in once she sees a well-climatized one, and digs her own if there is none, and the author of a book titled Ah! (Metis, April 2013) Defne Sandalcı, and Umut Yıldırım, kite-flyer of Galata Tower, and she who does not escape at the sight of ghosts, joined us with a conversation they held. This quite strange and truly mind-expanding dialogue awaits you as a feminine organ.
Gülcan Evrenos, who lives somewhere between the present moment, and a bit later, wants to free the female ego, forced in these lands to the fringes of a male world. “What the Whore Said,” a short Lilith manifesto, injects, as an antidote, positive feminism into veins as a cure to all the violence.
Yes, not everyone can make mistakes. So do we possess the courageous joy of life, so that we dare to make mistakes? In what order in our brain do sentences and faces align in wait? Is sexuality trapped within our body? Nazım Dikbaş, with his drawings and sentences, is in this book for Homo Sapiens, that creature we are made to accept with all the mistakes in its DNA, owner of a well-developed brain, capable of thinking in abstract terms and talking.
As for me... I have been involved in art since 1997, using the moniker “Extrastruggle”. I was 27 then. I had wanted to create a Lou Salomé who would enthrall me, tear me away from the outside world, and whip me everytime I took my seat at my desk. And I did: Extrastruggle was a female Frankenstein. I had fallen in love with the methods this sadist woman applied to make me work. I had turned black and blue all over, taken over by an intellectual passion. Let’s say I had wanted the lines on my face to deepen not randomly, but by involvement in such an affair. Yet the passion of the whip and the love affair faded over the years. Besides, the word struggle contains high promises, and this now bothers me. However, there are still many short-cuts we have set up, devised with great labour. Who could know the pleasure of fearlessly wandering their side-streets?
Associate Professor Burcu Pelvanoğlu (Mimar Sinan Fine Arts University, Department of Art History), who wished to become a ballerina but ended up an art historian, explored this wool-jumper sewn with violence, which I tried to unravel under the name Extrastruggle. She attempted a reading of my paintings and sculptures on the themes of women and violence. I would like to take this opportunity to express my heartfelt thanks to her.
The Whip
When Lou Salomé’s whip cracks, turks, responsible of conquest, expropriation, plunder and rape, apologized from everything across the cosmos, from every site and every person respectively. Beside incidents of deliria conjured up by a great sense of guilt, conscience, unseen for a long time, appeared once again in Anatolia and Rumelia.
