Bebekler Siyasi Görüşlerini Derhal Açıklayacaktı
Babies Would Immediately Express Their Political Views
Cihat Duman, Memed Erdener, Şubat 2021
Ütopik Bürokratik sergi kataloğu
Tabiatın skor üstünlüğünü ele geçirdiğini fark eden kimi insanlar on beş yirmi bin yıldır rahatsız. Kültürle iş birliği halinde olan gafil çoğunluk ise galibiyetin tadını çıkarıyor! Toplum, kişiyi şahsiyetsizleştiriyor. Buna direnen insanlar ise rahatsızlıklarını sanatla gideriyor. Bir yanda deneyimin emniyetsiz coğrafyası diğer yanda sezginin şifa dolu yurdu. Her şeyin farkında olan rahatsız insan, sezgileriyle neşelenmeye devam ediyor. İz bırakıyor. Çiziyor, boyuyor, ses çıkarıyor, vücudunu kâr elde etme amacı gütmeden oynatıyor. Deneyimliler tecrübeyi toplumun lehine kullanıp; toplumu soğuktan, açlıktan, yırtıcılara yem olmaktan kurtaracaktı. Ambarlardaki tahıl eşit miktarda dağıtılacaktı. Kimse bekar kalmayacaktı. Ama olmadı.
Sezginin patika yolları eserde görüntülendiğinde eseri yapana telefonlarımızı kapatarak eşlik ederiz. Şunu biliriz ki ilham verenin ilham alışını takip etmek dikkat ister. Silahların ve ayakkabıların bile bırakıldığı bu eşlik bize plasentadan yadigardır. Madde ile mana, öz ile görünüş arasındaki ana yolu unutmak, alternatifleri, kılcalları tefekkür; ayağında ayakkabı, elinde telefonla becerilemez. Saatlerin on yılda bir ayarlandığı the ülkede yasaların kâğıda kazınması bize emniyet vermediği için sıkı önlemler almak gerekiyor. Sert fakat ucuz, metalden ama altından değil. Vasiler, vekiller, kayyumlar, halefler, varisler bize huzur ve güven ortamı sağlayacaktı. Cekti, caktı. Olacaktı ama olmadı. Geçmiş bize neler vaat edecekti, fakat gelecekte neler olacaktı? Bunları nasıl bilecektik? Elbet bir gün aklımızı kurcalayan soru bu olacaktı. O halde geçmişte araştırma yapmak için, Leibniz Dedektiflik Limited adına işe koyulacaktık. Araştırma süresince karşımıza çıkacak üzeri örümcek ağı bağlamış her “şey” bir inci olacaktı. Fakat onu ummadığımız bir yerde, Türkçenin zaman kipleri odasında bulacaktık: Gelecek zamanın hikâyesi.
Gelecek zamanın hikâyesi sayesinde, henüz yaşanmamış, fakat yaşanmayı bekleyen hatıralar üzerinde uzun ve zahmetli tetkikler yapacaktık. Böylece Ricœur’ün bahsettiği geçmişin henüz tamamlanmamış potansiyelini öğrenecektik. Demir tavında dövülecekti. “Ben”i bir aslan parçalamayacaktı. Otelde yangın çıkmayacaktı, tren garı patlamayacaktı, 2020 bitmeyecekti, başbakan adada asılmayacaktı, Pera yağmalanmayacaktı, mülteciler suda boğulmayacaktı, kaçakçıların üzerine bombalar düşmeyecekti. Bu deneyimlenmemiş bilgi ile yaşanması dayatılan hayatı olduğu gibi değiştirecektik. Hesaplamalarımız doğruysa her yerden hür irade fışkıracaktı. Bebekler siyasi görüşlerini derhal açıklayacaktı, memur maaşlarında düşünceyi ifade ve propaganda indirimi yapılacaktı, yutkunmak ve içine atmak özel tüketim vergisine tabi kılınacaktı, bedeninden utananlar utanmazları tanrılara ve kurumlara kurban edecekti. Ve nihayet, kötülük için çalışmayan ütopik bir bürokrasinin kurumları kurulacaktı. Ah ne güzel olacaktı. Anayollara moloz dökülecekti, keçi yolları tıraşlanacaktı. Cekti, caktı.
Some people, realizing that nature has the upper hand, have been troubled for fifteen to twenty thousand years. As for the unwary majority in cooperation with the culture it is enjoying the winning! Society dehumanizes the person. And people who resist this overcome their ailments with art. On the one hand, the insecure geography of experience, and on the other, the healing homeland of intuition. The disturbed person, aware of everything, continues to cheer up with his heuristics. He leaves a mark. He draws, paints, makes noises, moves his body without seeking profit. Experienced people would use experience in favor of society, saving it from cold, hunger, and predators. Grain in the barns would be distributed evenly. Nobody would be left single. But things didn’t unfold like this.
When the pathways of intuition are displayed in the work, we accompany the creator by switching off our mobiles. We know that following the inspiration of the inspirer requires attention. This accompaniment, where even guns and shontryes are discarded, is a relic from the placenta. Forgetting the main path between matter and meaning, and essence and appearance; contemplating alternatives, and capillaries; these cannot be done with shoes on feet, and phone in hand. In the country where time is regulated every ten years, it is necessary to take strict measures because it does not feel safe that the laws are engraved on the paper. Rough but cheap, made of metal but not gold. Guardians, deputies, trustees, successors, heirs would provide us with an atmosphere of peace and security. Would be this, would be that. Things would happen but they didn’t. What would the past promise us, but what would the future hold for us? How were we to know these? Of course, this would be the question that one day would meddle with our minds. Then we would work for Leibniz Investigation Company in order to investigate the past. Anything with a spider web on it, anything that we were to come across would be a pearl during the investigation. But we were going to find it in an unexpected place, in the Turkish tenses room: Future in the past.
Thanks to future in the past, we were going to dzo long and painstaking observations on memories which await to be experienced. Thus, we would be able to learn about the past’s potential, yet incomplete, which Ricœur talks about. People would strike while the iron is hot. A lion would not rip up the “I.” There would be no fire in the hotel, the train station would not explode, 2020 would not end, the prime minister would not be executed on the island, Pera would not be looted, refugees would not drown in water, bombs would not fall on the smugglers. We would use this not-yet-experienced knowledge to change the life that is imposed on us. If my calculations turned out to be accurate, free will would burst out of everywhere. Babies would immediately express their political views; there would be discounts on the salaries of civil servants in return for expressing their opinions and propaganda; swallowing and repressing would be subject to special consumption tax; those who are ashamed of their body would sacrifice the shameless to gods and institutions. And finally institutions of a utopian bureaucracy that wouldn’t work for evil was to be established. Oh, how beautiful this would be! Rubble would be dumped on the highways; goat roads would be scalped. Would be this, would be that.
