Extramücadele ile Konuşuyor
Talks to Extrastruggle
Memed Erdener, Eylül 2010
Öncelikle futboldan başlamak istiyorum. Biliyorsun lig başladı. Farkettin mi büyük futbol takımlarının yenilgisi alt sınıfların erkeklerinde bile rahatlama değil aksine huzursuzluk yaratıyor. Güçlünün kaybetmesi her sınıf için, zengin ya da fakir farketmiyor, ürkütücü. Neden sence?
Efendim… İnsanın götü başkalarının boklarıyla dolu. Başkalarının bokunu taşıyor insan. Kurtulmanın tek yolu başkası olmak. O zaman da BEN boka gidiyor.
Hemen finans sektörüne geçiyorum. Forbes’da okudum “ekonomik gelir arttıkça, ekonomik geliri artan kişilerin boklarındaki zararlı bakteri sayısı hızla düşüyormuş.”
Çok ilginç! Bak, bana da bankada söylediler: “zenginlerin boklarını tazeyken yiyen fakirlerin kredi kartı borçlarında ufak da olsa pozitif kıpırdanmalar farkedilmiş.” Enteresan değil mi?
E o zaman ne yapacağız? Böyle gidecek mi? Bittiğini nasıl anlayacağız? Bir ipucu var mı? Peki en başta amacımız neydi? Onu hatırlayan? Sen mesela hatırlıyor musun ne için yola çıktığını?
İnsan bir şey yaparken aslında yapılan bir şeyin parçası oluyor. Eskiler, külli irade ve cüz’i iradeyi açıklarken ebru örneğini veriyorlar. Boyaları cüz’i iradenizle usulüne göre atarsınız, gerisi onun yani külli iradenin bileceği iştir. Mesela, kuyruksuz bir köpek yaşayabilir ama köpeksiz bir kuyruk asla.
Güzel bir örnek. Kişinin iradesini ikiye bölmek ve bireyden yaradana taşımak. Böylece bireyi olaylardan mesul konumundan bir parça uzaklaştırmak. İlginç. Gayet uhrevi ve gayet yeni bir bakış açısı. Peki, mesela demin anlattığın anekdota benzer, hayatta karşılaştığın bir şey var mı?
Geçen sene sanırım, Nişantaşı’ndan aşağı iniyordum Cizre’ye doğru… Birden, yanımdan yoksul bir orospunun ilaç parasını çalan iyi kalpli bir anne geçti.
Nişantaşı ve Cizre nasıl da birbirlerine uzak ve benzersizlerse… aynen bir anne ve bir çocuk arasındaki durum da Nişantaşı ve Cizre’nin benzersizliğine benziyor. Çocuklara bakınca özgürlük görüyorum ben. Çocukların ganimet meraklarının nereden geldiğini ise anlayamıyorum. Ganimet ve özgürlük bana Avrupa’yı hatırlatıyor…
Avrupa deyince şu aklıma geldi. Şöyle demiş GDO’lu domates: “Meğer senelerdir koynumda akrep besliyormuşum.” Hahahaha!…
Popopo nedir yahu? Hep görüyorum senin sergilerinde, orada burada.
Popopo: Politik+Pornografik+Poetik bir medya formülü. Biliyorsun TV, şiddet ve duygu istismarı dolu. Pornografik yayın politikası bu. İzleyicinin bu şiddete aşık oluşuysa, gözyaşartıcı bir şekilde Poetik. Şimdi popopo’yu boş ver de geçenlerde bilimadamları açıkladılar, insanlık için değil de şirketler ve ticaretin gelişimi için çalıştıklarında çok daha faydalı oluyorlarmış. Sonra da açıklamaya devam etmişler: “Bilim, sanat ve teknoloji ticaretin emrine girdiğinden beri kendimize olan saygımız arttı, büyüdü” demişler.
Mesela bi rüya görmüştüm bi ara… Karanlık basmış, ben ormanda kaçıyorum arkama bakmadan. Yaptığım kötülükler, hasislikler, heyula ve kör bir iblis olmuş peşimde beni kovalıyor. Fakat sonra dev bir kara türbanlı kadın şöyle bağırıyor ormanın derinliklerine: “Aylaklık, yüzyıllar sonra cool bi edayla geri dönecek şehirlere, sokak aralarına, mutfaklara ve yatak odalarına…” Birden uyandım! Her anlamıyla pastoral ve dini bir uyanış oldu tabii.
Fakat benim aldığım son haberlere göreyse “ansiklopedi ve pedagoji ticaretin emrinden çıkacak ve aile kurumu için çalışmaya başlayacaklarmış.”
Dostum, çözüm magazinleştirilmiş bir tür komünizm mi acaba? Yani daha da açarsak, örneklersek, şöyle bir şey mi acaba? Bir tür Komünist Magazin! Carla Bruni ya da Naomi veya Kate Moss maden işçileriyle takılıyorlar. Ve çok şey değişiyor. Yani kurtarıcı olarak “güzellik”i konumlandırdım farkındaysan. Sınıflar arası uçurumu güzellik kapatıyor bu teorimde. Mesela bu bağlamda, daha ayrıntıya girersek Hürriyet’in Kelebek eki komünist ve toplum dönüştürücü bir yayın gibi ele alınabilir.
Peki sokakların ve tribünlerin, gecenin ve sünnet düğünlerinin ve toplu taşıma araçlarındaki ter kokusunun ve yılbaşında Taksim meydanına doluşan binlerce erkeğin ihtiyacı olan şey, kişi nedir? Kimdir biliyor musun? Bir Kadın Despot! Büyük ve muktedir bir kadın despota ihtiyacımız var. Tüm Anadolu’nun ihtiyacı.
Bir dakika! TV’de altyazı geçiyor: Bundan böyle artık sadece ihtiyaç duyulduğunda yeni bir ürün tasarlanacakmış ve sadece ihtiyaç duyan gidip alacakmış. Hoppalaaa!
Ben de pencereden dışarıyı seyrediyordum tam o sırada. Şuradaki lisede, avluda, görüyor musun? Gel bak. 13 yaşında bir kız çocuğu. Müdürün HAZIROL! haykırışıyla dimdik, ayakta bekliyor. Gözleri kartal gibi keskin bakıyor. Bak bak! Gördün mü?
Görmez miyim! “Cehaletin bu kadarı ancak tedrisatla olur” demiş biri.
Açık pencereden sarkar ve dışarı bağırır Extramücadele:
Cahil adam! HAZIROL!
Tekrar koltuklarına otururlar, bir süre aylak aylak etrafa bakındıktan sonra…
Fikir dolu kafadansa bira dolu işkembe. O işkembeyle dil çözülür, ayıkken söyleyemediklerini yumurtlar.
“Dil”i geçmişe ve geleceğe açılan köprülerle inşa edilmiş Ahmet Haşim’in ne güzel kitabı, Apple laptop’ın fontlarıyla tasarlanamıyor farkında mısın? Taşradaki tabelacının hala benliğinde, hafızasının derin diplerinde olan, fakat laptop’ın fontlar menüsünde olmayan nedir? Belki de iki kuşak sonra, adımızın latin harfleriyle yazılı olduğu mezar taşlarına bön bön bakacaklar gelecek kuşaklar.
Biraz da doğu ve batı üzerine konuşsak. Doğu ve batı. Güçlü ve fakir. Nasıl görüyorsun?
Ooooh… Bizim konumuz. Düvel-i Muazzama, toprağı zengin, cebi fakir Doğu’yu, tam karşısında hem de anadan üryan görünce, hiç duraksamadan yaklaştı. Doğu bayılıverdi oracıkta. Öylece yatan Doğu büyük bir haç gördü hayalinde. Haçın solunda FAKİRLİK, sağında ZENGİNLİK, üstünde AKIL, altındaysa KORKU yazılıydı.
Arkadaşım Antonio Cosentino diyordu, oradan aklımda kalmış. Sokak sanatçılarının İstanbul’da duvarlara ingilizce yazılar, şablonlar, grafitiler yapması ne kadar da cool değil mi?
Şunu unutmamak gerek, virüs ve bakteriler mukus tabakayı delerek hücrelere giriyor. İlk işleri hücreleri birbirlerine borçlandırmak. Ve yine hatırlatırım ki, geniş spektrumlu antibiyotikleri doktor tavsiyesi olmadan, gereksizce ve bol bol kullanın. Tavsiye edin. İçin. İçtirin. Susuz yutturun. Ya da başka bir konu ama söylemeden edemeyeceğim, kulak zarınızda gerginlik varsa, iltihap sonucu oluşan cerahat orta kulağı dolduruyorsa, minör rezistans politikasının ilk evresindesiniz.
???… Hayvanları çok seviyorum ben. Sokak kedilerini, köpekleri mesela. Dikkat ettin mi, sokaktaki kediler, köpekler naylon poşet taşımıyorlar. Biriktirmiyorlar. Yiyeceklerini saklayacak buzdolapları da, sağlık sigortaları da yok. Neye güveniyorlar? Ya da onlara neden bizim içimizdeki KORKU salınmamış?
O zaman yine “Komünist Magazin”e geri dönelim: “Evlerdeki kayıntı dolu dipfrizler sokaktaki açların kurtuluşudur! Dipfrizlerin adaletsizliğe isyanı. Dipfriz liderliğinde komünizm! Hemen!”
Tatlı ananem hayattayken “Ters duran terlikte Şeytan namaz kılar. Aman evladım terlikleri düzelt” derdi meleğim. Onu hep çok sevmiştim.
Tabii ki “Komünist Magazin” islam ile de barışmalı, mesela şöyle şeyler yapılmalı. Bir misal, bir bayram promosyonu müjdeleyen bir TV reklamı mesela: “Yeni yıla girerken her kredi kartı alışverişinizde, tam kart makinadan geçerken, DESTUR diyiniz. Kredi kartı faizsiz işliyor.”
Kusura bakma seni dinleyemedim. Aklım ananemde kaldı. Oradan da geçmişe, hatıraların derin çukuruna düştüm. Biliyor musun aslında GEÇMİŞ, yaşanan anın ardındaki olduğu gibi, tam da şu anın içinde de olan şey. GELECEK diye bir bölge ise tabi ki yok. Hurafe ve hayal ürünü. Mesela geleceğe dair plan yapıldığında ŞİMDİ’den uzaklaşılıyor. Zaten çoğunlukla anlamsızdır ŞİMDİ. Ya bir hatıraya ya da bir plana ihtiyaç duyar. Bir tepeciktir ŞİMDİ. Üzerinde durabilmek zor ama yine de bazılarımız için mümkün olan. Fakat aklımızdan bir düşünce dahi geçse kalamayız o muhteşem ve anlamsız yerde. Duramayız ŞİMDİ’nin üzerinde.
Bilmiyorum… Duydun mu, Diyarbakır’a Tobleron fabrikası kurulacakmış.
Onu bırak da doğru haber mi, güzel haber mi sence?
Şeyh Bedrettin şöyle diyor: “Gerçek, halka açıklanamaz. Açıklanırsa ya yollarını sapıtırlar ya da o gerçeği söyleyeni suçlarlar. GERÇEK ve HALK ayrı ayrı gözetilerek birbirlerine alıştırılabilirler. Ama herhalde halk gerçeğe alıştırılmalıdır.”
Öldü mü Şeyh Bedrettin?
Ölmez mi? Bir gün hepimiz tadacağız o imbikten. O da bir serüven. Ölümden Sonraki Serüven: Tabut şeklinde bir uzay gemisi düşün. Öylece durarak, çürüyerek, yok olarak ışık hızına çıkıyor. Bilmediğimiz galaksilere doğru ışık hızıyla gidiyor… Toprağın altından.
Derin bir sessizliğin ardından ikisi de ölümü düşünmeye başlarlar…
Şeytan tevbe edenle uğraşıyor. Işık hızındaki ölüm, toprağın altında gezegenleri ve alemleri bir bir kat ediyor.
Uyuyor. Derinlerde… Ülkenin bilinçaltı çukurlarında. Kimsenin inmek ve görmek istemeyeceği binlerce berbat çukurda uyuyor tek başına.
Kim?
Harf Devrimi, 1928. Hepimizin, toplu bilinçaltımızın en dibi. Oradan öncesi yok. Karanlık.
Susarlar…
Ezbere istiklal marşı yarışmasını Beyoğlu’nda bir Rum okulundaki Rum öğrenci Marina kazanmış duymuş muydun? İl birinciliği yarışmasıysa 17 Şubat’taydı. Noldu kimbilir?
Yine “dil”e dönsek. O büyük nimete.
Nimet ne güzel sözcük. Bak şimdi… Ananelerin ve dedelerin kullandığı kelimeleri, deyimleri, onlara has benzetmeleri, nidaları yazmalı, not etmeli. Çünkü dil, ortak mucizemiz. Ardından sokağa bakmalı, esnafa, travestilere, anarşistlere ve lümpenlere. Bakalım yarınki dil için neler yumurtlamaktalar? Tam da şu an? Neler uyduruyorlar? Çünkü aslında tüm görsel sanatlar, edebiyat, tiyatro ve mizah ve hatta reklamcılık, finans sektörü ve pazarlamacılık, hepsi ortak bir dil.
Ağzımızın içindeki şu 100 gramlık, hareketli, kıvrak, pembe et parçası. Oltaya gelmiş bir balık gibi çırpınıyor, uğraşıyor, dil döküyor. Unutmamalı ki önce SÖZ vardı. Dolayısıyla akıldan sonra dil davrandı ilk.
Eğitime Hayır! Disipline Evet!
Duyuyor musun dışarıdan gelen müziği?.. (harika bir Münir Nurettin parçası çalmaktadır) Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan / Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan / Geçince başlayacak bitmeyen sükûnlu gece…
“Dönülmez Akşamın Ufkundayız” 100 sene evvelden gelen yaşlı bir melek gibi sarıp ısıtıyor insanın içini. Seni seviyorum Extramücadele.
Ben de seni dostum. Bakma sen iyi takılıyoruz… İmparatorluğun şefkati var bu şarkıda. Arap harfleriyle türkçe yazılmış, binlerce kitapla dolu, boş bir kütüphanenin hüznüyle birlikte. Bülent Ersoy yorumu en güzeli. En içtenini o söylüyor. Kendinden vazgeçmiş bir beden söylüyor.
Keşke hayat şu anki gibi olsa hep. Yahu baksana, geceleyin herkes uyurken vanaların başında kimler var? Ayarlarımızı kimler bozuyor?
Kısa bir hikayeyle cevap vermek isterim sana, çünkü güzel bir metaforla sordun sorunu:
Rota, merkezden kapalı bir zarf içinde gelir. Kaptan yırtar açar zarfı. Gidilecek yön tüm kerterizleriyle birlikte yazılıdır o kağıtta. “Rotaya uyanı s.keyim” der kaptan. Merkezin kapalı zarf içinde gönderdiği mektubu kaptan köşkünün aralık camından dışarı bırakır usulca… Neyse ki güzel bir öykünün içinde olduğumuzdan kısa bir süre sonra aynı rüzgar aynı aralık camdan içeri bir sürü hayal getirir… Daha ne ister ki kaptan, altında gemisi, aklında hayalleri, arkasında rüzgar. Artık biliyordur merkezin kapalı zarfıyla işinin olmayacağını. Kaptan bundan böyle, yolculuğu doğru ya da yanlış diye tanımlamayacaktır. Yolculuk, tüm sıfatlarından kurtulmuş önünde duruyordur artık. Pek az insana nasip olan bir mutluluğa sahip olduğunun farkında mı acaba kaptanımız? Umarız öyledir. Gemisi de çok güzel.
Çoğu geminin kaptan köşkünde çiçek fışkırmış saksılar vardır. Hatırlıyor musun? Gözünün önüne geldi mi? Mutlaka görmüşsündür. Cennetten bir bahçedir çoğu… Bir yere gitmekten çok, hiç bir yere gitmeyecek kadar emin bir şekilde yerleşmiş gibidir kaptanlar o köşklere. Seyahatin içine yerleşmekten bahsediyorum. Yolculuğun içinde yaşamaktan… Hareket halinde olan, gitmekte olan bir güzel gemide, hiç bir yere gitmeden ve her yere gidebilen bir kaptandan bahsediyorum.
İşte sanat böyle bi şey dostum.
Bir süre tatlı, huzurlu ve mutlu bir sessizliğin ardından…
Gece hayatımın bitmiş olması beni mutlu ediyor. Mina Urgan da kitabında seks hayatı bittiğinde kendini daha huzurlu hissettiğini yazmıştı.
Vücudun içindeki organlar sandığımızdan çok daha fazla hareket ediyorlar. Beyin ve cinsel organ gün içinde bir kaç kez yer değiştirebiliyor. Vücudumuzun içinde yer değiştiren organları derinlemesine araştıran tıp uzmanları en sonunda şu sonuca varmışlar: Bazılarının aklı s.kinde.
Aklın s.kte bulunması, birbirinden bir hayli uzak iki farklı duyguyu yan yana getiriyormuş: Bir gorilin heyecanı ve bir filozofun pişmanlığı. Heyecanlı bir filozof mu yoksa pişman bir goril mi? Yanıt vermek zor. Heyecanlı bir filozofla seviştikten sonra pişman bir gorille karşılaşılırsa ne konuşmalı? Aklı s.kinde olanın cevaplaması gereken soru bu.
Biraz da “Infantilism”den bahsedelim. Mesela 3 yaşındaki tatlı çocuk, oyuncak tabancasıyla ateş ediyor. Ateş ederken ağzıyla yaptığı ses: “PUF!” Infantilism’in aygıtları Star Wars, Lord Of The Rings, Avatar, Batman…
Sahici bir meclis olsa içinde esnaf, işçiler, işsizler, kadınlar, anarşistler, eşcinseller, travestiler, lümpenler ve umursamayanlar olurdu. (Extramücadele birden ayağa kalkıp bağırır) Heyyy! Hayatta aradığını bulamayanlar, kaybedenler, sefiller, zavallılar, psikolojik sorunlular, tabii ki çirkinler ve bilhassa fakirler! Meclise!
Düvel-i Muazzama: Yakışıklılar, fitler, baştan çıkarıcılar, güzeller, kendini baştan sona yenileyenler. İşte yeni işgal kuvvetleri. Esnafı, işçiyi, işsizi, kadını, anarşisti, lümpeni ve umursamayanı işgal etmenin tadı ve hazzı ve çekiciliği doğurdu yeni Düvel-Muazzama’yı. Şimdi s.k.şicek ya da biraz önce s.k.şmiş, fakat seninle asla s.k.şmez gibi duran biri varsa karşında, dostum bil ki o bir Düvel-i Muazzama. Düvel-i Muazzama’ya karşı çirkinler ve fakirler arasında bir çete savaşı. Karanlık mahallelerde ve plazalarda aynı anda başlayacak olan.
Seksi bir işsiz ve fena halde kışkırtıcı bir fakir. İnsanın içini gıdıklayan bir psikolojik sorunlu ya da cüretkar tavırlı bir sefil. Düvel-i Muazzama’nın dev ereksiyonla fışkırması için her sağanak yağmurda ölenlerin dere yataklarına yapılmış gecekondu mahalleleri yetmez.
Off! Dur bi dakika. Çok dağıldık. Sonuçta bir grafik tasarım dergisi sayfaları içindeyiz. Al sana soru: Yazarın adı kitabın adından büyük olan kitap kapakları okura ne demek istiyor?
Hımmm… Yazan ve yazılan arasındaki ters orantılı ceberrut münasebet. Yazdıklarıyla büyüyen yazar. Yazarı büyüdükçe küçülen kitap. Yazar ve kitabı arasındaki bu “acaba hangisi daha önemli ve daha büyük?” kavgasınının tabiidir ki kabahati pazarlama inzibatlarının.
Kusura bakma yine başka bir konuya atlayacağım. Levent’teki Safir isimli gökdelenin en üst katından İstanbul’a bak. Cehalet, açgözlülük ve saldırganlığın katlettiği şehri gör lütfen. Safir’in 56. katından İstanbul’a kuşbakışı bakarken İstanbul’un nasıl tekrar işgal edildiğini göreceksin büyük beton tarafından. Yeni bir isim vermek gerekse Yahya Kemal’in Katledilişi Blokları demek isterdim Maslak civarına. “Sana dün bir tepeden baktım azîz İstanbul.”
Yahya Kemal’in vefatının ardından İstanbul’un da üzerine betonu döktüler. Büyük Beton Zaferi!
Al sana Yahya Kemal’den: “Gözlerden uzaklaşınca dünyâ, binbir geceden birinde gûyâ başlar rü’yâ içinde rü’yâ.”
Ne ahenk. Biliyor musun, Alibeyköy’de kırmızı ışıkta arabalara su satan çocuklar yeşil ışıkta Haliç kıyısındaki parkta salıncakta sallanıp kaydıraktan kayıyorlar. Kırmızı ve yeşil ışıklı bir direk bile bu köle çocuklara çobanlık edebiliyor. Sokakta ebeveynsiz disiplin gerekliliği diyorum ben buna. Bu tür noktalar için çocukları teskin edici, pedagojik trafik işaretleri tasarlamak gerekir herhalde.
Eğitim değil ama disiplin şart!
Evet, bunu bir defa daha demiştin. Bütün çocukları kurtaracak bir kahraman. Nerede? Ve ne zaman gelecek? Nereden inecek ovaya ve önce hangi şehire? Ya okulların korkunçluğu? Onları birer okuldan çok birer gri hapishaneye, islahevine benzeten zihniyet, kahramana hesap verecek çocukların önünde. Bu okul müdürlerine “artık çobanlığı bıraktıklarına ve herkesin tüm gününün bir teneffüs olduğuna” dair and içtirilecek çocukların önünde. Teneffüs tüm bu küçük insanların, tüm bu fevkalade evlatların, tüm bu minik meleklerin yüreklerinde esecek. Sadece kendileri olacaklar artık.
Müdürler, sıfırcı matematikçiler, dayakçı beden hocaları, ense tıraşı meraklısı müdüranımlar, tüm bunlardan zevk alan sadistler. Çocukları sizin elinizden kurtaracağız.
Uzun bir sessizliğin ardından TV’ye çok güzel bir kadın şarkıcı çıkar. Klip çok seksidir.
Yaşadığımız çağda insan, artık karşı cinsten çok nesnelerden tahrik oluyor. Araba ne güzelmiş.
Kadınla erkek arasındaki sorunlar ne erkekten ne kadından kaynaklanıyor. Kadınla erkek arasındaki problem eşyalar.
Bak şimdi. Babam bakan olsa, ben de o bakanlığın açtığı ihaleleri alan şirketin sahibi olsam. Kazandığım parayla dev Türk bayrağı diktirsem. Ya da karımın babası İstanbul belediye başkanı olsa, ben de inşaat şirketlerimin başında olsam, her yana beton döksem, İstanbul kazaaan ben kepçe.
Bunlar olabilir şeyler büyük düşünmeliyiz tabii ki babalarımızın da biraz daha cevval davranması gerekebilir.
Ardından bi sarışın şarkıcı karı alsam. Umreye gitsek beraber. Yurda döndüğümüzde kendi arzusuyla örtünse TV starı, sarışın, şarkıcı zevcem.
Her şey ne güzel, ne karlı ve ne uhrevi olabilirmiş.
Veyahut, mukaddes değerlerimize saldıranları bir bir ifşa eden bir gazete mi çıkartsaydık acaba?
Bir yerlerde bir yanlış yaptık fakat inşallah geç kalmadık.
Ya dün gece… Bak noldu! Gece yatmadan hanımla makineli tüfeği açık bıraktık, rahaaat bi uyku çektik. Ratatatatata!.. Sonra da Libido ile Militarizm arasında ter içinde gezinirken yine hanımla dün gece… Leopar desenli kamuflaj kıyafetini keşfettik.
Yine uzun bir sessizliğin ardından…
Şöyle bitirmek isterim dostum, şu röportaj mevzunu. Lautréamont’un harika dizesiyle, sanki bizi güzel anlatıyor: “Kıyı boyunca dört nala gidiyor atlarımız, sanki insan gözünden kaçarmış gibi.”
I would like to begin with football. The league has kicked off, as you well know. Have you realized that when the big teams lose, men, even from the lower classes, do not feel relieved, but get anxious. The defeat of the strong by the weak is frightening for all social classes, it makes no difference, rich or poor. Why is it so?
Now, allow me… Man’s arse is full of other people’s shit. We carry other people’s shit around with us. The only way to get away from this is to become someone else. But then of course the I comes to a sticky end.
I will swiftly move on to the finance sector. I read it in Forbes margazine, “a sharp decline has been observed in the count of harmful bacteria in the shit of people whose economic income has increased.”
Very interesting! And this is what they told me at the bank: “Small but positive mobility has been detected in the credit card debt of poor people who eat the shit of the rich while fresh.”
So what is the plan? Will it go on like this? How will we know when it ends? Is there a clue? What was our target in the first place? Does anyone remember? Do you, for instance, remember with what aim you set out in the first place?
In making something, we actually become part of the thing we are making. The ancients give the art of marbling as example when explaining the duality of the universal will and the particular, personal will. Your personal will distributes the paint, but the rest belongs to the universal will. For instance, a dog without a tail survives, but a tail without a dog, never.
A good example. To divide personal will into two and transport it from the individual to the creator. And to alleviate to a certain extent the responsibility of the individual. Interesting. It has quite an otherworldly feel, and it is a genuinely new point of view. So, have you come across something like that in real life, like the anecdote you just shared for instance?
It must have been last year, I was walking down from Nişantaşı towards Cizre… when suddenly a kindhearted mother who had stolen a poor prostitute’s money passed by me.
As different and unparallel Nişantaşı and Cizre are… the situation between a mother and a child is the same. I see freedom when I look at children. Although I can’t understand their interest in collecting spoils. Collecting spoils, and freedom, they remind me of Europe…
Since you’ve mentioned Europe, I now remember. The genetically modified tomato said: “I now realize that for years I have nurtured a scorpion in my bosom”. Hahahaha!..
Tell me, what is popopo? I keep seeing it at your exhibitions and everywhere.
Popopo: Politic+Pornographic+Poetic is a media formula. As you know TV is full of the exploitation of violence and emotions. This is pornographic broadcast politics. On the other hand, the way the viewer falls in love with violence is eye-wateringly poetic. Forget about popopo and listen to this, scientists have recently declared that they are of much more benefit when they don’t work for humanity but for companies and the development of commerce. They continued thus: “Our self-respect has increased since science, art and technology has entered into the service of commerce.”
For example, I once had a dream… It was dark, I was running away from something in the forest, never looking back. All my bad deeds and meannesses had become ghosts and a blind devil, chasing after me. But then, the voice of a giant woman wearing a black turban echoed in the depths of the forest: “Centuries later, idleness will return in a cool fashion to cities, street corners, kitchens and bedrooms…” That’s when I suddenly awoke. It was, of course, a pastoral and religious awakening in every sense.
But the recent reports I have received state that “encyclopedias and pedagogy will be taken out of the service of commerce and will begin to work for the family.”
My friend, does the solution lie in some form of tabloid communism? Or, to illustrate, to dwell on the subject further… A Communist Tabloid! Carla Bruni or Naomi or Kate Moss hang out with miners. And a lot changes. I have positioned the concept of “beauty” as the saviour if you’ve realized. In this theory, the gap between the classes is bridged by beauty. For instance, in this context, the Kelebek supplement of Hürriyet newspaper could be conceived as a communist and socially transformative publication.
So what is it, who is it that the streets and the football terraces, the night, the circumcision feasts and the smell of sweat in public transport vehicles and the thousands of males that fill up Taksim Square at new year need? You know who that is? A Female Tyrant! We need a great and powerful female tyrant. That is what all Anatolia needs.
Hold it! News text on the TV: From now on, a new product will be designed only when the need arises, and only those who need it will go and buy it. Gosh!
I was looking out the window right now. Do you see, right there, in the courtyard of the high-school? Come and have a look. A 13-year old school girl. Standing erect at the headmaster’s command, ATTENTION! Her eyes are sharp as an eagle’s. Look carefully! You see?
How can I not! As someone said, “Such ignorance is achieved only through schooling.”
Extrastruggle hangs out of the window and shouts:
You ignorant man! ATTENTION!
They sit back down in their armchairs, and after looking around idly for a while…
A stomach full of beer rather than a head full of ideas. That stomach unravels the tongue, and one blurts out things he daren’t say when sober.
Do you realize it is impossible to use the fonts on an Apple laptop to design Ahmet Haşim’s beautiful book, its language built with bridges extending into the past and the future? What is that thing that still exists in the depths of a provincial sign-painter’s memory, but not on the font menu of laptops? Perhaps, two generations down the line, the people of the future will gaze vacantly at our names written in the Latin alphabet inscribed on our gravestones.
Shall we speak a little about the east and the west. East and west. Rich and poor. How do you see it?
Ooooh… Our topic. The Great Powers, they saw the East with rich soil and empty pockets stand naked before them, and approached it without hesitation. The East fainted at once. The recumbent East saw a great cross in its dream. On the left of the cross was inscribed the word POVERTY, and on the left WEALTH, at the top it said REASON and at the foot of the cross stood the word FEAR.
My friend Antonio Cosentino told me this, and it stuck in my mind. How cool is it that Istanbul street artists are producing text, stencils, and graffiti on Istanbul walls in English?
We shouldn’t forget that viruses and bacteria enter cells by piercing the mucous membrane. Their first task is to put the cells in debt to one another. And I should also remind you that you must haphazardly take plenty of broad-spectrum antibiotics without doctor’s advice. Recommend them to others. Take them and make others take them. Make them swallow them without water. Or a further topic, I can’t pass over it, if you are suffering from tympanic membrane tension, if inflammation has filled up the middle ear with pus, you are in the first stage of minor resistance.
???… I love animals a lot. Stray cats and dogs for instance. Have you realized, cats and dogs in the street do not carry plastic bags. They don’t stock up on things. They haven’t got fridges to keep their food in, or health insurance. How come they are so confident? Or, why don’t they possess the FEAR we have been loaded with?
Let’s go back to the “Communist Tabloid” then: “Deep-freezes full of munchies are the redemption of the hungry in the streets! The mutiny of deep-freezes against injustice. Communism under the leadership of the deep-freeze! Now!”
My sweet grandmother used to always warn me, “The Devil prays in slippers left askew. Lay out your slippers properly my child,” my angel used to say. I always loved her very much.
Of course, the “Communist Tabloid” must make peace with Islam as well, for instance like this: A TV ad, announcing the good news of a holiday promotion: “Upon entering the new year, at each use of your credit card, at the exact moment when the card passes through the machine, say DESTUR (Make way!). You won’t be charged interest on your credit card.”
Sorry, I missed that. I got carried away by thoughts of my grandmother. And that took me into the past, to the deep well of memories. Do you know, the PAST is not only behind the lived moment, but also within this present moment. The FUTURE on the other hand, doesn’t exist. It is an old wives’ tale, a figment of the imagination. When you plan for the future, you distance yourself from the PRESENT. The PRESENT is often meaningless, anyway. Or it needs a memory, or a plan. The PRESENT is a small hilltop. It is difficult to stand atop it, but nevertheless possible for some of us. But the passing of a single thought through our head means we can’t remain in that glorious and meaningless place. We can’t keep our balance on top of the hill of the PRESENT.
I don’t know… Have you heard, a Tobleron factory will be opening in Diyarbakır.
Drop it, and tell me which you prefer, accurate news, or good news?
This is what Sheikh Bedrettin says: “The truth cannot be revealed to the public. If it is revealed, they either lose their way, or accuse the one who reveals the truth to them. The TRUTH and the PUBLIC must be overseen separately and then adjusted to each other. But perhaps it is best to adjust the public to the truth.”
Has he died, Sheikh Bedrettin?
Indeed, he has. We will all taste from that alembic one day. That too is an adventure. The Adventure After Death: Imagine a space-ship shaped like a coffin. It accelerates to the speed of light, lying there, rotting, dissolving. Travelling at the speed of light towards unknown galaxies… through the underground.
A deep silence prevails, and they both begin to think of death…
The Devil will pester the repenter. Death at the speed of light, travels through planets and every level of the universe, through the underground.
It sleeps. In the depths… In the subconscious pits of the country. It sleeps alone in thousands of appalling pits into which no one wants to descend, or to see the contents.
What are you talking about?
The Alphabet Revolution, 1928. The deepest depth of our collective unconscious. Nothing comes before it. Darkness.
They fall silent…
Have you heard that the competition for reading out the National Anthem by heart was won by Marina, a Greek student from a Greek School in Beyoğlu? The provincial contest was on February 17. I wonder what happened.
Can we get back to “language.” That great blessing.
Blessing, what a beautiful word that it is. Look now… We have to write, note down all the words, sayings, the unique figures of speech and exclamations our grandmothers and grandfathers use. Because language is our common miracle. Then we have to look to the street, to shopkeepers, transvestites, anarchists and the lumpenproletariat. See what they are coming up with for the language of tomorrow. Right now. What are they making up? Because all the visual arts, literature and humour and in fact, advertising, the finance sector and marketing, it’s all a common tongue.
This 100-gram, lively and brisk, pink piece of meat in our mouth. It flips and flops like a fish on a hook, it struggles, it wheedles. We must not forget that in the beginning was the word.
No to education! Yes to discipline!
Can you hear the music playing outside?… (a beautiful Münir Nurettin song is playing) Aaah, the silent night that shall begin / when we pass through the great door whose wide wings swing open into pitch black space / and behind which the sun never rises.
“At the Horizon of the Night of No Return”, it cuddles and warms me inside like an old angel from a hundred years ago. I love you, Extrastruggle.
I love you too, my friend. Well, never mind, we’re doing fine… There’s the compassion of the empire in this song. Along with the melancholy of an empty library, full of thousands of books written in Turkish with the Arab alphabet. Bülent Ersoy’s version is the best. The most profound. Sung by a body that gave itself up.
I wish that life were like it is at this precise moment. Hey, tell me, who is in charge of the main valves while everyone sleeps at night? Who distorts our settings?
I would like to respond with a little story, because you used a nice metaphor in asking it:
The ship’s course arrives from headquarters in a sealed envelope. The captain tears open the envelope. The route is mapped out on the piece of paper with all the bearings. “Fuck me if I follow your course,” says the captain. He slowly releases from his hand the letter that came from headquarters in a sealed envelope out of the open window of the bridge… Fortunately, since we are in a nice story, the same breeze brings loads of beautiful dreams through the same open window… What else could the captain ask for, his ship beneath his feet, his dreams in his head, the wind in his sails. He now knows he has nothing to do with the sealed envelope from headquarters. From now on, the captain will not define a trip as good or bad. The trip is ahead of him, stripped of all attributes. Is our captain aware that he possesses a kind of happiness that very few people are granted? Let’s hope so. And his ship is very beautiful, too.
The wheelhouse of many ships is full of overflowing flowerpots. Do you remember them? Can you picture them? You must have seen them. A garden from Eden itself… Captains seem to have settled in those wheelhouses with such confidence that it is as if they will never move, rather than set out on a trip. I mean settling within the trip itself. To live within the journey… A captain that can go everywhere without going anywhere, in a moving ship, travelling somewhere.
That is what art is like, my friend.
After a sweet, peaceful and happy silent interval…
I’m happy my nightlife is over. Mina Urgan also wrote in her book that she felt more peaceful when her sex life was over.
The organs in our body move around a lot more than we think they do. The brain and genitals can change places a few times during the day. Expert medical scientists conducting research on organs changing places within our body reached the conclusion that: Some people’s brains are in their dicks.
And when their brains are in their dicks, two quite distant sentiments are brought together: The excitement of a gorilla and the regret of a philosopher. An excited philosopher, or a regretful gorilla? It’s hard to answer. What to say when you are left with a regretful gorilla after having made love to an excited gorilla? This is the answer the man with his brains in his dick has to answer.
Let’s talk a little about “Infantilism”. For instance, a sweet 3-year old child, shoots with his toy gun. The sound he makes with his mouth as he shoots is: “PUF!” The devices of infantilism are Star Wars, Lord Of The Rings, Avatar, Batman…
If we had a real parliament, the shopkeepers, workers, unemployed, anarchists, gays, lesbians, transvestites, lumpenproletariat and the indifferent would be there. (Extrastruggle suddenly stands up and shouts) Heyyy! Those who cannot find in life what they are looking for, losers, the downtrodden, the wretched, the psychologically disturbed and of course, the ugly and especially the poor! On to the parliament!
The Great Powers: The handsome, the fit, the seductive, the beautiful, the totally revamped. The new powers of occupation. The new Great Powers were borne out of the zest and pleasure of occupying the shopkeepers, workers, unemployed, women, anarchists, lumpenproletariat and the indifferent. If you see someone who is about to fuck, or has fucked just now, but will never agree to fuck with you, be assured my friend, you are up against a member of The Great Powers. A gang war between The Great Powers and the ugly and the poor. This war will begin simultaneously in dark neighbourhoods and business plazas.
A sexy unemployed person, or a highly provocative poor person. A psychologically disturbed person, but seductive, a destitute person, but defiant. Shantytowns built on river beds, where floods kill many at every torrential rain, are not enough for the gigantic erection of The Great Powers to explode.
Oof! Give me a break. We have digressed too much. After all, this interview is for the pages of a graphic design magazine. A question for you: What are books where the author’s name is printed bigger than the name of the book trying to say to the reader?
Hmmm… The inversely proportional relation between the author and the written text. The author that grows with what he writes. The book that shrinks as the author grows. The fault in this fight to decide “who is more important and bigger”, the author or the book, of course, falls on the marketing police.
Allow me to skip to a different topic. Look at Istanbul from the top floor of Safir, the skyscraper in Levent. See the city slaughtered by ignorance, avarice and aggression. With a bird’s eye view of Istanbul from the 56th floor of Safir, you will see how Istanbul has been occupied again by the great concrete. If I were to rename Maslak and its environs, I would like to call it The Blocks of Yahya Kemal’s Slaughter. “Yesterday I looked at you from a hilltop, beloved Istanbul.”
Istanbul was saved from the occupation forces that arrived in 1918, but following Yahya Kemal’s death, concrete was poured over the city. The Victory of the Great Concrete! The ghost mass of concrete poured over Yahya Kemal and his city Istanbul, he wrote that a lifetime is worth loving just one neighbourhood of it, now waiting to be demolished by an earthquake.
This comes again from Yahya Kemal: “When the world disappears from sight, the dream within a dream begins in one of one thousand and one nights.”
Such harmony. Do you know that the children in Alibeyköy who sell water when the traffic lights turn red, ride on the swings and slide down the slides when the lights turn green. Even a pole with a red and green light can act as a shepherd for these slave kids. I call this the street necessity of discipline without parents. It is perhaps necessary to design soothing, pedagogic traffic lights for children at these points.
Education is not, but discipline is a must!
Yes, you said that once before. A hero that will save all children. Where is that hero? And when will that hero arrive? At which part of the country will the hero appear, or in which city? The mindset that has made schools so horrible, that has transformed them into grey prisons or detention centres, will be held accountable by the hero, in front of the children. The headmasters will be made to swear, in front of the children, that they “will do no more shepherding and that every day is playtime.” The breeze of playtime will blow in the hearts of these small people, all these fabulous children, all these tiny angels. They will become themselves and nothing else.
Headmasters, math teachers who only give zeros, pupil-beating PE teachers, headmistresses fixated with neck trims, sadists that enjoy giving zeros at oral exams. We will save the children from your hands.
After a long silence, a very beautiful female singer appears on TV. The video clip is very sexy.
In the age that we live, human beings are attracted by objects rather than one another. What a nice car.
Problems between men and women stem neither from the man nor the woman. It is the objects that are the problem.
Listen now. If my father were a government minister, and I were the head of a company winning tenders offered by that ministry, I would have a huge Turkish flag made with the money I make. Or if my wife’s father was the mayor of Istanbul, and I were the head of my construction companies, I could pour concrete everywhere, Istanbul my cauldron and I, the ladle.
What you say is actually possible, we have to think bigger, and of course, our father may have to be a bit more active.
I could then marry a blond singer. We could perform the umrah, the holy pilgrimage. When we return to our country, she would decide to cover herself of her own accord, my TV star, singer, blond wife.
Everything could have been so beautiful, so profitable, and so profound.
Or perhaps, we should publish a newspaper that exposes one by one those who attack our holy values?
We made a mistake somewhere, but God willing it’s not too late.
Last night… guess what happened! We left the machine gun running before we went to bed with the missus, and had a nice and comfy sleep. Ratatatatatata!… Then last night, again with the missus, drenched in sweat, wandering between Libido and Militarism… we discovered the leopard skin patterned combat outfit.
Again after a long bout of silence…
My friend, this is how I would like to bring this interview to a close. With these beautiful lines from Lautréamont, I think they describe us well: “Our horses were galloping along the shore, as if they fled the eyes of men”
Translation: Nazım Dikbaş